Otaczają mnie cztery ściany samotności

Strach jest mym jedynym towarzyszem

Ból, uwolniony wraca do mnie jak echo

Splątane myśli krępują mi ciało

Panuje tu wszechobecna ciemność

Czuję jak czai się w niej zwątpienie

Strach i Samotność, tańczą

Na zgliszczach mojego szczęścia

Widzę, jak tłuką moje bezpieczeństwo

Zamieniając je w popękaną skorupę

Czasem jestem z tym wszystkim sama,

Raz stoję z boku i przyglądam się tylko

Jak moje życie staje się ruiną,

A innym razem jestem w samym środku

Zdawało mi się, że na obrzeżach mojego cierpienia

Stała kiedyś Matka Nadzieja

Piękna była, prosta, delikatna 

Nie pasowała do brudnych zmartwień i trosk